"Przysięga" Kimberly Derting - recenzja

Tytuł: "Przysięga"

Autor: Kimberly Derting

Liczba stron: 272
Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Amber

Moja ocena: 3/10

Po książkę sięgnęłam, ponieważ przyciągnął mnie motyw antyutopii. Uwielbiam powieści z tego gatunku. Liczyłam więc na coś zakrawającego o pozycje takie jak "Igrzyska Śmierci", "Niezgodna", czy "Delirium". Czy zakrawało? Aż za bardzo...

Kimberly Derting znana jest z jednego z romansów paranormalnych jakim jest powieść "Ukryte". Tym razem jednak autorka sięgnęła po wizję antyutopijną, co przyznam szczerze na zdrowie jej to nie wyszło...

W Ludanii, brutalnym kraju pod despotycznymi rządami królowej Sabary żyje Charliana Hart. Tu każda

poufałość, spojrzenie w oczy, czy nieposłuszeństwo jest karane śmiercią. Nie ma tam łatwego życia. Wszyscy podzieleni są na klasy posługujące się własnymi językami, począwszy od klasy służących i kończąc na królewskiej elicie. Charlie przynależy do średniej – kupieckiej, a więc nie jest tak ograniczona jak sługi, ale też dużo brakuje jej do tytułów szlacheckich… I to właśnie jest powodem lekceważenia. Nie ma dnia, w którym dziewczęta z „wyższych sfer” nie dokuczałyby Charlie i jej przyjaciołom, oczywiście we własnym, nieznanym niższym klasom języku. Nikt nie wie jednak, że Charliana posiada dar rozumienia wszystkich języków, nawet tych najbardziej egzotycznych i już nieużywanych. Aczkolwiek swoje zdolności musi ukrywać, od tego bowiem może zależeć jej życie…

 Od razu przejdę do rzeczy i stwierdzę, że utwór nie przypadł mi w żadnym stopniu do gustu… Mimo ciekawego opisu, okropnie się na niem zawiodłam. Styl autorki był bardzo prosty i niestety mocno naciągany,  przeładowany utartymi schematami. Każdy krok głównej bohaterki był przewidywalny, tak samo zresztą jak innych postaci. Atmosfera szalenie naiwna, szczególnie kiedy autorka zaczęła wplatać wątek miłosny… czytając te fragmenty czułam się wręcz zażenowana. Jak dziewczyna w jednej chwili może rozprawiać jakim to chłopak jest „dupkiem”, a zaraz potem kulić mu się pod nogi i szczebiotać o jego ślicznych oczkach? No proszę…

Postaci od początku do końca mnie irytowały. Nie było żadnego wyrazistego charakteru (no może z wyjątkiem królowej Sabary, ale i jej zachowanie było naciągane i na siłę zbrutalizowane). Bohaterowie sprawiali wrażenie wręcz „głupkowatych”. Charlie usilnie stanowiła wrażliwą i gotową oddać w każdej chwili życie w imię rodziny i miłości (cholera, może jeszcze Ojczyzny? Jakież to patriotyczne…), co sprawiało wrażenie bardzo sztucznego. Tak samo postać Maxa, najpierw tajemnicze i aroganckie, później: ach Charlie! Kocham Cię! Zrobię wszystko abyś była bezpieczna! Jesteś taaaaaaaaaka piękna… rozumiecie o czym mówię? Żenada, żenada, żenada do potęgi –entej!

Podejrzewam, że już nie muszę uwzględniać faktu iż nie sięgnę po kontynuację „Przysięgi” (tak, tak! Tego mają wyjść aż trzy części) i  nawet jeśli poprzednie książki pani Darting były lepsze, nie mam zamiaru się o tym przekonywać, ponieważ bardzo skutecznie zraziła mnie do siebie właśnie poprzez „Przysięgę”…

Następna w kolejce do recenzji książka pt. „Błękit Szafiru” Kerstin Gier!